Τετάρτη
15 Μάρτιου 1888.jpg)
Έχουμε
ήδη δύο μήνες στο καράβι και ο καιρός αρχίζει και μας τα χαλάει . Δεν αγχώνομαι
τόσο όσο τις πρώτες μέρες μιας και είναι το πρώτο μου ταξίδι. Βέβαια δεν έχω
βρεθεί άλλη φορά μακριά από την οικογένεια μου. Πάντως ο πατέρας μου πάντα
έλεγε ότι δε πρέπει να φοβάμαι την θάλασσα, μας αγαπάει.
Δουλειά κι αυτή τώρα! Πότε θα ξαναδώ την οικογένειά
μου ; Κανείς δεν ξέρει . Δε με πειράζει τίποτα
παρά μόνο η μοναξιά . Η ζεστασιά του σπιτιού δε συγκρίνεται με τίποτε άλλο. Ακόμα
θυμάμαι την μάνα μου που σαν χθες έφτιαχνε
το φαγητό . Την τελευταία φορά έκλαιγε. Ποιος ξέρει τι να κάνει τώρα;
Κι
αυτή η καμπίνα τόσο άδεια… Αλλά που θα πάει!
Θα συνηθίσω .Έχω να πατήσω στεριά
εδώ και τρεις εβδομάδες. Αύριο ρίχνουμε άγκυρα για κάνα δυο μέρες κι έπειτα το ταξίδι
συνεχίζεται…
Φοβάμαι
για τον καιρό , καθώς γίνεται όλο και χειρότερος.
Πρώτο μου ταξίδι κι η φουρτούνα άρχισε νωρίς… Τόσο άτυχος !
Διακόπτω
πρέπει να κατέβω στο μηχανοστάσιο γιατί κάτι έγινε. Ελπίζω αύριο να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα!
Από το
ημερολόγιο ενός ναυτικού
13 ΜΑΡΤΙΟΥ 1890
Ο χειμώνας πέρασε. Ήρθε
πάλι η άνοιξη και είναι καιρός να επιστρέψουμε στην θάλασσα. Μέρες τώρα
προσπαθούμε να τα έχουμε όλα έτοιμα κι έτσι έφτασε η στιγμή να μπαρκάρουμε.
Το
δικό μας πλοίο περιμένει διπλαρωμένο στην προκυμαία. Περιμένουμε τον Καπετάνιο
που δε λέει να τελειώσει τους αποχαιρετισμούς στο σπίτι. Ακόμα να φανεί. Σηκώσαμε
τα πανιά, τα μουδιασμένα από τον μακρύ χρόνο ξεκούρασης. Εγώ βρίσκομαι στο
πλοίο, έτοιμος αρκετή ώρα τώρα, μαζί με τον πηδαλιούχο και τον μάγειρα και
περιμένουμε. Είναι και ένας επιβάτης, μόνος και έρημος, που του είπαν πως από
στιγμή σε στιγμή φεύγουμε για αυτό και έχει μπαρκάρει ο άνθρωπος, από 12 ώρες
πριν.
Και εγώ αποχαιρέτησα με δάκρυα στα μάτια τους
δικούς μου και τους ζήτησα να μην με συνοδεύσουν ως το πλοίο γιατί θα ήταν ακόμα
πιο δύσκολο για όλους. Καθώς κατέβαινα στο λιμάνι είδα τον λοστρόμο μας στην ταβέρνα.
Είχε αρχίσει τις ιστορίες και τα παινέματα για τα ταξίδια του και δεν λέει να τελειώσει
για αυτό και ακόμα να φανεί. Και ο μούτσος περιμένει. Ένας νεαρός ναύτης που
είχε έρθει πριν ώρα είναι άφαντος και αυτός. Μαζί και άλλοι δύο σύντροφο,
ναυτολογημένοι, έλειπαν και αυτοί. Κανείς δεν ξέρει που είναι.
Α, να! Κάποιοι φαίνεται να έρχονται. Είναι ο
καπετάνιος με την καπετάνισσα μπροστά. Μαζί και ο λοστρόμος και οι δύο άλλοι σύντροφοι.
Ακούγονται τα τρομπόνια. Μαζί με το πλήρωμα και πολύς άλλος κόσμος, φίλοι και
συγγενείς, για να μας ξεπροβοδίσουν. Οι υπόλοιποι έχουν ανέβει στο εκκλησάκι
της Παναγίας της Κατευοδότρας να προσευχηθούν για εμάς για να έχουμε καλό
ταξίδι. Μας αγναντεύουν από εκεί. Επιτέλους ξεκινάμε. Το σκάφος έβαλε πλώρη
προς Βορρά. Με το καλό να φύγουμε και να γυρίσουμε πάλι με το καλό!
Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ
Η ζωή των ναυτικών είναι μοιρασμένη
ανάμεσα στην αγάπη τους για τη θάλασσα και στην σπιτική θαλπωρή. Μετά από λίγο
καιρό στα σπίτια τους, είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν τα αγαπημένα τους
πρόσωπα και να επιστρέψουν στη θάλασσα. Εκεί μέσα από τα ταξίδια τους συναντούν
άλλους πολιτισμούς, ξένα ήθη έθιμα και κουλτούρες με τους οποίους ανταλλάσσουν απόψεις και ιδέες .Τέλος, όλοι μαζί
προσμένουν την στιγμή που θα βρεθούν πίσω στα σπίτια τους και στις οικογένειες
τους.
. ..25-12-1899…
Αγαπητό ημερολόγιο,
Σήμερα
ξύπνησα πολύ διαφορετικά από ότι συνήθως. Ξύπνησα πιο χαρούμενος και πολύ καλύτερα
από όλες τις υπόλοιπες μέρες. Σήμερα είναι Χριστούγεννα. Έξω βρέχει και είμαστε,
εγώ και οι φίλοι μου, μόνοι σε ένα καράβι στην μέση του πουθενά, χωρίς τις οικογένειές
μας.
Ελπίζω πως του χρόνου
θα είμαι μαζί τους. Θα ανταλλάζουμε δώρα, έξω θα χιονίζει , όλοι μπροστά στο τζάκι
θα λέμε ιστορίες… Κάπως έτσι τα φαντάζομαι τα πράγματα. Μακάρι να πραγματοποιηθεί
το όνειρό μου.
Ας γυρίσουμε πίσω στα δικά μας. Πρέπει να βοηθήσω στο κατάστρωμα … Μπορεί
να με χρειάζονται τώρα. Θα τα ξαναπούμε όταν βρω χρόνο. Αντίο και χρόνια πολλά!!!
Οι σκέψεις ενός ναυτικού
Η άνοιξη
πέρασε και πλησιάζει ο χειμώνας .Οι μήνες ξεκούρασης και ηρεμίας κοντά στην οικογένεια
μου πέρασαν γοργά και ήρθε πάλι η στιγμή της αναχώρησης.
Με περιμένουν αρκετοί μήνες μακριά από το
σπίτι μου και την οικογένεια μου . Θα περιπλανιέμαι στη θάλασσα χωρίς να
γνωρίζω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Τόσα χρόνια τώρα τις ίδιες σκάψεις κάνω
και τις ίδιες ανησυχίες έχω . Πριν την
αναχώρηση για το ταξίδι και μέχρι την επιστροφή μου.
Με όλα αυτά στο μυαλό μου περνάω τις τελευταίες ώρες
με τα παιδιά και την γυναίκα μου, που δεν θα τους ξαναδώ για τόσους αργούς και
βασανιστικούς μήνες. Το μόνο που με παρηγορεί και πάντα με κάνει να ξεχνάω τις
αρνητικές σκέψεις κατά την διάρκεια των ταξιδιών μου είναι η μυρωδιά της
αρμύρας και το θαλασσινό αεράκι που θα με συνοδεύει παντού .
Πριν φύγω
από το σπίτι μου ζητώ από την οικογένεια
μου να μείνουν σπίτι και να μην με συνοδέψουν στο λιμάνι γιατί δεν αντέχω να
τους αποχαιρετήσω. Αν και έφεραν αντιρρήσεις
στην αρχή τελικά πείστηκαν πως έτσι είναι καλύτερα .Καθώς το καράβι
αρχίζει να κινείται και να απομακρύνεται σκέφτομαι πόσος καιρός θα έχει περάσει
όταν θα ξαναδώ αυτόν τον τόπο.
Το ημερολόγιο ενός ναύτη
Τρίτη 18 Οκτωμβρίου 1930
Ακόμα μια
μέρα πέρασε στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Μια μέρα γεμάτη εκπλήξεις για
όλους μας στο πλοίο. Σήμερα συναντήσαμε στον δρόμο μας προς την επιστροφή στην
πατρίδα τρομερή τρικυμία, με αποτέλεσμα ένας συμπατριώτης να χάσει την ζωή του
στην θάλασσα. Επίσης από τον δυνατό αέρα
σκίστηκε το ένα από τα δύο μας πανιά με συνέπεια να μειωθεί η ταχύτητά μας. Μετά
από πολλές ώρες κακοκαιρίας ξαφνικά ησύχασαν όλα τριγύρω. Χωρίς να χάσουμε καιρό
αποκαταστήσαμε τις ζημιές και την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε το ταξίδι προς τον
προορισμό μας. Ελπίζω να έχουμε ένα σχετικά ήρεμο και γαλήνιο ταξίδι χωρίς…. αναποδιές.
6-12-1939
Αγαπητό μου ημερολόγιο. Σήμερα είναι τα γενέθλια μου. Πρώτη φορά θα τα
γιορτάσω μαζί με τους ναύτες και όχι με την οικογένεια μου πράγμα που με
στεναχωρεί. Κάθε χρόνο προσπαθούσα να είμαι σπίτι αλλά αυτή τη χρονιά έπρεπε να
δουλέψω, καθώς η οικονομική μας κατάσταση ήταν τραγική. Όσο σκέφτομαι πόσο
στεναχωρώ την οικογένειά μου που λείπω μου έρχεται να γυρίσω πίσω χωρίς να τελειώσω
την δουλειά. Ξέρω όμως πως αυτό θα είχε καταστροφικές επιπτώσεις διότι αν
γυρνούσα σπίτι χωρίς χρήματα δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε. Αυτά είχα να πω. Αρχίζω ξανά την δουλειά γιατί η φουρτούνα
πλησιάζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου